فصل دوم: مناسبات نظام سرمایه‏ داری و اثرات سوء آن
در فصل گذشته حکومت سود سرمایه و ساختار سرمایه‌داری بر جریان‌ امور مورد دقت قرار گرفت اکنون در فصل جدید به بررسی آثار و ناهنجاری‌های این مدل در جامعه می‌پردازیم.
1. اثر اول: اختلاف طبقاتی در مصرف و پیدایش تحقیر و تجلیل
    شاید کسی بپرسد که چه عیبی دارد که روال اقتصادی همین گونه که است باشد ؟ در پاسخ می‌گوئیم ممتنع است که سرمایه علت انگیزش بشود مگر اینکه اختلاف در مصرف درست شود؛ یعنی سرعت و نرخ شتاب موقعی بالا می‏رود، که در تمرکز سرمایه اختلاف طبقه باشد.
    لذا کارشناسان اقتصادی می‏گویند باید سود سرمایه تضمین بشود، تا تجمع پیدا کند و در بانک بیاید و تا آخرین مرحله را طی کند. لذا زمانی که گفته می‌شود سود سرمایه باید تمرکز پیدا کند، در این صورت حق مصرف بر اساس میزان قدرت تمرکز پول شکل می‏گیرد. چون باید دائم‏افزایی به نفع پول تضمین شود والاّ پول تمرکز پیدا نمی‏کند. اگر پول گذاشتن در بانک برای شما سود نداشته‏باشد، خودتان آنرا بکار خواهیدگرفت. دومین کاری که آقای هاشمی بعد از تأسیس و گسترش شرکتها انجام داده‏است، بالابردن نرخ بهره بوده‏است که بدین وسیله توانسته تمرکز سرمایه ایجاد کند. حال که نرخ ربا را بالا می‏برند، برای سرمایه‏ گذاری کردن ناچارند که دغدغه یا تقوای مادی درست کنند.
در مدل سرمایه‌داری این گونه بیان می‌شود که تا اختلاف طبقاتی نباشد، شتاب در انگیزش صورت نگرفته و بتبع اطاعت و فرمانبری و عهده‏ پذیری ایجاد نمی‏شود. لذا در تحقق اطاعت و فرمانپذیری اختلاف طبقاتی یک اصل مسلم است.
این اختلاف طبقاتی حتماً نسبت به طبقه پائین قاعده هرم، تحقیر می‏آورد و نسبت به آن طبقات بالا هم تجلیل می‏آورد. طبقه بالا را مسلط می‏کند و به او اذن تکبّر می‏دهد. به او حق خود را بزرگ دانستن و با هرگونه بی‏ انضباطی برخورد شدید کردن می‏دهد، شاید بگویید برخورد شدید به چه معنا است؟ یعنی کار را از او گرفته و او را تحقیر می‏کند. پس انگیزش در سرمایه‏ داری بوسیله اختلاف طبقه انجام می‏گیرد، لذا در این دستگاه می‏گویند اگر اختلاف طبقه را بردارید، انگیزه از بین می‏رود. بنابراین حتماً باید بین مالک و سرمایه‏دار و متخصص اختلاف طبقه در مصرف باشد؛ تا انگیزه پس‏انداز بوجود بیاید و انگیزه تجمع بوجود بیاید تا در نهایت سرمایه احترام داشته‏باشد. نه‏ تنها بین سرمایه‏ دار و مدیر، بلکه بین مدیر و متخصص هم باید اختلاف باشد. سرمایه‏ دار باید بتواند نسبت به مدیر آمر باشد. مدیر هم باید بتواند نسبت به متخصص آمر باشد و متخصص هم باید نسبت به تکنسین آمر باشد و تکنسین هم باید نسبت به کارگر ساده آمر باشد. نظام سرمایه‏داری این سلسله مراتب امر و نهی و ولایت مادی را از طریق نحوه توزیع ثروت اعمال می‏کند. می‏گوید اگر می‏خواهید زندگیت مرفّه باشد، باید در تعاریف طبقه‏بندی‏شده نظام من جای خود را عوض کنید.
    این نظام می‏گوید برای مدیران ارشد سرمایه، ما نسبت به انواع جراحی‏ها که برای زیبایی و التذاذات سرمایه‏داران لازم باشد، بهترین وسایل را ایجاد می‏کنیم، چون سرمایه‏دار، خریدار هست، سرمایه‏گذاری می‏کند و تحقیقات انجام می‏گیرد و بنفع همین قشر کوچک این تکنیک استفاده می‏شود. اما طبقات ضعیف برای اینکه به حداقل بهداشت دسترسی پیدا کنند، باید به آنها کمک شود، چون اینها اقشار آسیب‏پذیر هستند - دقت می‏کنید که در کلمه اقشار آسیب‏پذیر، بزرگترین تحقیر خوابیده‏است و اصلاً با عزت نمی‏سازد - اینها را بیمه می‏کنیم؛ یعنی این بیچاره‏ها نتوانسته‏اند در رده‏های بالاتر بیایند، لذا نسبت به اینها ترحم می‏کنیم.!
بنابراین در نظام سرمایه‏داری انگیزه به صورت طبقاتی تحریک می‌شود، اما در جامعه انقلابی، تحریک بلافاصله این نتیجه را می‏دهد که بازار کار، گران بشود، یعنی شما خیال نکنید که در تبلیغات تلویزیون فقط متخصصین مصرف‏کننده هستند بلکه بچه کارگر تکنیسین و کارگر ساده هم از پدر خود می‏خواهد که همین محصولات را بخرد. چون این جرأت پیدا شده، این را کسی نمی‏تواند علاج کند، علاج شدنی نیست. ممکن است کسی را بی‏دین کرد ولی نمی‏توان او را تحقیر کرد، او درگیر می‏شود و حق خود را می‏خواهد، جوان و فرزند این فرد حق خودشان می‏دانند و در برابر سرمایه‏ دار می‏ایستند، یعنی یک ناهنجاری در نظام اقتصادی وجود دارد.
   لذا  در جامعه‏ای که شما پذیرفته‏باشید شتاب به نفع تمرکز سرمایه باشد، در آنصورت اختلاف طبقاتی به وجود خواهدآمد؛ ولی جامعه انقلابی، اختلاف طبقاتی را شکسته‏ است بلکه اصلاً علیه اختلاف طبقاتی انقلاب شده‏است؛ یعنی برای «عدالت اجتماعی» انقلاب شده‏است و مفهوم «عدالت اجتماعی»، ضد «طبقه» است به این معنا که می‏گوید بر اساس استکبار مالی، تحقیر نکن! ولی نظام سرمایه‏داری می‏گوید بیشتر مصرف کن تا سرمایه نیرومندتر شود. پس دو جهت با 180 درجه اختلاف وجود دارد: یک جهت، جهت انقلاب است که می‏گوید: ارزش انسان، حرف اول را می‏زند، سرمایه برای انسان است نه انسان برای سرمایه. جهت سرمایه‏داری می‏گوید: باید نیروی کار انسان (به معنای بازار کار) در کنار بازار کالا به نفع رشد بازار سرمایه بچرخد؛ یعنی به انسان به صورت کالا نگاه می‏کند و برای هر فرد قیمت تعیین می‏کند؛ یعنی تعیین می‏کند که حق مصرف او در جامعه چقدر است. بعد می‏گوید: حق مصرف یک طبقه بدلیل داشتن سرمایه بیش از دیگران است و هر فردی به میزانی که توانسته‏باشد سرمایه را انباشته کند به همان میزان حق مصرف دارد. بعد از مرحله مصرف اختیار توزیع کالا را نیز به سرمایه داده‏است. انحصاراتی را به او داده و از او حمایت می‏کند. پس یک اختیاراتی را در تمرکز سرمایه و ساختار آن به او داده‏است به گونه‏ای که اختیار تصمیم‏گیری انسان بوسیله کمیّتها باعث می‏شود تا مدیرعامل خادم توسعه سرمایه گردد. در پایان دولت نیز خادم توسعه سرمایه می‏شود. پس مدیرعامل، مدیر بانک، مدیر سیاستگذاری پولی، مدیر سازمان برنامه و در پایان مدیریت دولت، مجریان توسعه سرمایه خواهندشد. در این صورت «سرمایه»، محور اصلی اندازه‏گیری همه چیز می‏باشد؛ اما انقلاب ضد این را گفته‏است.در نظر کسی که می‏گوید بر اساس توسعه سرمایه مصرف کنید، عیبی ندارد که یک پالتو یا یک مانتوی 200هزار تومانی برای یک سرمایه‏دار باشد، عیبی ندارد یک گلدان 500هزار تومانی کنار کلکسیون خانه‏ او باشد. می‏گوید عیبی ندارد که مرتباً وسایل منزل این فرد، وسیله تحقیر نسبت به کسانی شود که در نظام سرمایه‏داری فاقد سرمایه هستند. پس در اینجا مصرف، وسیله انگیزش است؛ یعنی با تحقیر و تجلیل ایجاد حرکت می‏کند.
وقتی قرار شد مصرف یک قشری را بالا ببرید اگر این تحقیر را جامعه بپذیرد، معنای آن  این است که تسلیم شود که مصرف نکند؛ یعنی بگوید: من در پایین هرم قاعده از حداقل زندگی تعریف‏شده در نظام اسلامی نیز منصرف می‏شوم؛ مثلاً از کولر، یخچال و مانند آن استفاده نمی‏کنم. بعد در مقابل خانواده خود سرافکنده شده و قبول می‏کنم که افراد ضعیف و بدبختی هستیم. امّا اگر روحیه انقلابی داشته‏باشد، می‏گوید قرض می‏کنم و این اجناس را خریداری می‏کنم. در این صورت کالا گران می‏شود؛ چون یک حجم قابل ملاحظه‏ای از ثروت جامعه به تشریفات تخصیص پیدا کرده‏است؛ در بخش توزیع به نفع سرمایه‏دار شده‏است. علاوه بر این آنها هم وقتی می‏بینند شما حاضر به تحقیرپذیری نیستند مجبور می‏شوند مرتباً آن طرف کفه را سنگین‏تر کنند؛ زیرا می‏خواهند انگیزش ایجاد کنند و مدیرِ پذیرفته‏شده بسازند
2. اثر دوم: ایجاد انحصار برای تضمین سود سرمایه‏
در این نظام رشد تکنولوژی هزینه خود را بر اقشار مستضعف تحمیل می‏کند. فرضاً قبلاً این نوع قلم در بازار بوده‏است، اما قلم جدید آمده که قلم برتر از قبلی است. یک مقدار از بازار این قلم را اشباع کرده‏است، لذا این قلم اولی به نسبت از بازار کنار رفته‏است؛ یعنی کارخانه، تولید و بازار این قلم اولی بنحوی کم شده‏است. وقتی بنحوی کم می‏شود، معنای آن این است که این ارزانتر شده‏است، پس قیمت این سرمایه‏ایی که صرف چرخ درست‏کردن مداد اولی شده تا صرف ذغال آن مداد شده‏است، پائین آمده‏است. اما سرمایه‏دار ضرر نمی‏کند، چون سرمایه‏دار قلم خود را از طریق انحصار می‏فروشد. قلم دوم را هم بگونه‏ایی دیر وارد بازار می‏کند که قلم اول ورشکست نشود، اما ضرر آن را بر نیروی کار وارد می‏کند. چون سرمایه‏دار می‏گوید باید سود سرمایه من تضمین بشود، شاید بگویید پس چرا خیلی از کارخانه‏ها با ضرر فروخته می‏شود؟ می‏گوئیم به کجا فروخته می‏شود؟ به کشورهای جهان سوم و کشورهای دیگر فروخته می‏شود؛ یعنی فقر را به جای دیگر می‏فرستند؛ یعنی این تکنیک ضعیف را بجای دیگر می‏فرستند. یعنی در مقیاس جهانی آنها نیروی کارشان را ارزان می‏فروشند، چون محصولی که تولید می‏شود، قابل رقابت با قلم دوم نیست، لذا می‏گویند این صنعت صادر به کشوری شود که نیروی کارشان را ارزان می‏فروشند.
بنابراین هر تکنیک جدیدی که بوجود می‏آید باید محصولات قبل اُفت کند، اما انحصار سر راه این افت هست، تا آنجایی که بتوانند از طریق انحصاراتی که هست مانند سرقفلی نمایندگی و کلیه ابزارها و موافقتهایی که دولت باید بعنوان خدمت ارایه بدهد، یا جلوگیری از خرید و فروش بعضی از اقلام و... همه اینها بکار گرفته می‏شود تا سود ثابت سرمایه مرتباً افزایش پیدا کند. اگر این کارها مؤثر واقع نشد، آنوقت می‏گویند این تکنیک را به یک کشور دیگر بفروشید تا از آنجا پول آن به اینجا برگردد و درست چرخش یابد.

3. اثر سوم: تغییر معنای فقر و نیاز
فقر همان احساس نیاز و عدم قدرت ارضاء است، در تبلیغات سرمایه‏داری مرتباً نیاز ایجاد می‌شود، آنهم نیاز پذیرفته شده اجتماعی! نیاز چند نوع است، یک نوع آن این است که شما بدلیل گستاخی انقلابی حاضر به پذیرش تحقیر نیستید و می‏گوئید که دیگران که دارند چه چیز آنها از من بهتر است؟ پس ما هم باید داشته‏ باشیم. این یک مرحله از نیاز هست. یک مرحله دیگر این است که یک نیاز به پذیرش می‏رسد؛ یعنی آنقدر تبلیغ می‏کنند که کم‏کم اگر چیزی را نداشته‏ باشید، خانواده شما احساس حقارت می‏کنند.